مینوتوم چیست؟ نگاهی به مفهوم دو نیروی همزاد در جهان‌بینی ایرانی
هستی بر پایه‌ی تضاد استوار است؛ روشنایی و تاریکی، راستی و دروغ، خرد و جهل. در فرهنگ کهن ایرانی، این دوگانگی در مفهومی ژرف به نام مینوتوم تجلی می‌یابد؛ جایی که دو نیروی متضاد مینوی، در نبردی بی‌پایان، سرنوشت هستی را رقم می‌زنند. اما انسان، تنها تماشاگر این نبرد نیست؛ او انتخاب‌گر است.
و این انتخاب، هسته‌ی جهان‌بینی گروه راک مینوتوم را می‌سازد.
مینوتوم؛ ریشه‌ای در اسطوره و فلسفه
در باورهای کهن زرتشتی، هستی میان دو نیروی متضاد تقسیم شده است:
اهورا مزدا؛ نماد نیکی، نور، خرد و راستی
انگره‌مینو (اهریمن)؛ نماد بدی، تاریکی، جهل و دروغ
این دو نیرو، برخاسته از اصل مینوی (ماورایی)، همزادند اما در تضاد کامل. مینوتوم به معنای دو مینو یا دو نیروی مینوی متضاد است که نه‌تنها جهان بیرونی، بلکه درون انسان را نیز درگیر خود کرده‌اند.
مینوتوم در موسیقی؛ فراتر از صدا، نزدیک به اندیشه
گروه راک «مینوتوم» نام خود را از همین مفهوم برگرفته است. آن‌ها با ترانه‌ها، ریف‌ها، فضاهای صوتی و فرم اجرایی خود، تماشاگر را به درون این نبرد جاودانه می‌برند:
تضاد در ساختار آهنگ‌ها (ملودی‌های روشن در برابر ریف‌های تیره)
شعرهایی درباره‌ی انتخاب، تردید، خشم، رهایی، و نور
استفاده از المان‌های صوتی برای ترسیم «نبرد درونی»
در این نگاه، موسیقی تنها سرگرمی نیست؛ آینه‌ای‌ست برای خودشناسی.
انسان، انتخاب‌گر مینوتوم
در فلسفه‌ی زرتشتی، انسان با نیروی اندیشه‌ی آزاد مجهز شده است. او می‌تواند:
راه اشا را برگزیند (نظم، نور، راستی)
یا در مسیر دروغ و تاریکی قدم بردارد
گروه مینوتوم نیز در آثار خود بارها این انتخاب را به چالش می‌کشد. شخصیت‌ها، داستان‌ها و فضاهای ترانه‌هایشان، همه درگیر همین تقابل‌اند.
«مینوتوم» تنها یک واژه یا مفهوم اسطوره‌ای نیست؛ دیدگاهی‌ست برای زیستن، اندیشیدن و ساختن. گروه راک مینوتوم با آگاهی از این ریشه‌ی ژرف، موسیقی خود را به ابزاری برای بازنمایی، نقد و مشارکت در این نبرد ازلی تبدیل کرده است.
و این، همان چیزی‌ست که موسیقی راک را از یک سبک موسیقی صرف، به جنبشی فکری و احساسی بدل می‌سازد.
